...Πρέπει ν' αφήσεις να γεννηθεί μέσα σου ένα λεπτό αστραπής. Ένα οικουμενικό ποίημα υπέροχα ατέλειωτο για να μη λησμονιέσαι ακυβέρνητος στη μέση μιας αναπαμένης Άνοιξης, χαμένο κομμάτι μιας περαστικιάς αγέλης πολύ γραφικής. Είναι χρεία να ζεις σύχρονα "κατ' εικόνα" και "καθ' ομοίωσιν" α ν θ ρ ώ π ο υ ένθεου, α λ η θ ι ν ο ύ και
π α γ κ όσ μ ι ο υ, μ' ευγενική χάρη και "καθ' υπερβολήν".
Έτσι θα φυλάς μέσα σου έναν διπλό ειρηνικό πέλεκυ και θα είσαι ο ίδιος για τη Γης η πιο ιερή και κερδισμένη Αποκάλυψη, πρωινό βάλσαμο για όλα τα πλάσματά της, μια ακόμα αυγή σ' ένα φωτερό ξέφωτο, ανοιχτό συναξάρι με τρυφερούς ψαλμούς για μιαν Π α ν α ν θ ρ ώ π ι ν η Α ν ά σ τ α σ η που δεν θα ζητιανεύει δάκρυα και σταυρούς.
Η Γης, αιώνες τώρα αγκομαχάει για να ζυμώνει τους σπόρους της μ ό ν ο με αίμα από φράουλες. Πρέπει να προσέξεις να μην είναι λόγια παιδιών οι ευθύνες σου, αν το αίμα που κυλάει πάνω της δεν είναι μ ό ν ο απ' τους χυμούς της, πρέπει να προσέξεις να μη συντρέξεις - σα μοιραίος αυτόχειρας - να βουλιάξουν στον ωκεανό τα γλυκερά τραγούδια της παγκόσμιας συνένωσης, μήτε να συντρέξεις να μείνεις ο ίδιος μια μοιραία μικρογραφία του τ ί π ο τ α, για να μπορείς να διεκδικείς πως τώρα είναι πλέον και για σένα κ ά π ο ι α μέρα εκείνη που πέρασε .
Κράτησε σταθερά μέσα σου την πανανθρώπινη οδό. Να καις - ειρηνικός κεραυνός - τα κενά ενδύματα, να μη λυπάσαι τη γύμνια των από μέσα κενών, γιατί τα κενά δε λυπούνται τ΄ανθρώπινα.
Μπροστά σ΄εποχές εκούσια ή ακούσια ευνουχισμένες το οικουμενικό ανθρώπινο κι "ακάθιστο" χέρι σου ν' αναμειγνύει όλης της Γης κι όλων των τόπων τα μυρωδιαστά θυμιάματα και να κρατάει μ' ήχους από ασίγαστο τύμπανο και μαγεμένο αυλό ανοιχτή και την πιο μικρή διέξοδο, την πιο μικρή πάροδο, την πιο μικρή ατραπό για κάθε λαό, για τον τελικό έναν π α ν α ν θ ρ ώ π ι ν ο λαό.
Υψώσου θαρρετά πάνω απ'τις αχθοφόρες ράχες σου κι αποτίναξε κάθε ζυγό που βολεύει μόνο πλασματικές "ανάγκες" των καιροσκόπων και των καιρών. Κηλίδωσε κι αγωνίσου ειρηνικά ενάντια στην κηδεμονία των πολεμικών ή ηγεμονικών πελμάτων, για να κάνεις την κοινή Γης κατάλευκη από μέρα κι από Απρίλη.
Μ' έναν Ήλιο Καλοκαιριού και Άνοιξης μέσα σου να σέβεσαι τον πολιτισμό και τις παραδόσεις όλων, χωρίς εξαίρεση, των γήινων αδελφών σου. Να τους σκεπάζεις μ' ενδυμασίες υπερεθνικής συντροφιάς κι ελέους τις νύχτες που θα κρυώνουν, για να μην απομείνεις κάποτε κι εσύ ολόγυμνος. Αυτή θα ' ναι μια υπερούσια οικουμενική γονιμοποίηση για εποχές που θα 'χουν το ανεπανάληπτο.
Αν μένεις ακόμα, θεληματικά ή χωρίς να το ψυχανεμίζεσαι, κλεισμένος στη σωβινιστική ή ρατσιστική σου παρένθεση, βούλιαξέ τη στον ωκεανό κι αφάνισέ τη για να γίνει το νέο οικουμενικό θέλημα που σε συμφέρει - που συμφέρει όλα τα ανθρώπινα πλάσματα από καιρό...
Γιώργος Τσακιράκης, κρης
