Ο Ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μέσα στο επικίνδυνο όριο των θερμών ημερών που προκάλεσε η τρομοκρατική ενέργεια στη Νέα Υόρκη στις 11 Σεπτέμβρη, δήλωσε- με νόημα νομίζουμε- στις 27 ή 28 του ίδιου μήνα: « Όπως κατακτήσαμε τον Πολιτισμό, έτσι κάνουμε με ένα μέρος του Ισλάμ. Ο δυτικός Πολιτισμός είναι ανώτερος του Ισλάμ…».
Μέσα στην τόσο σύντομη αυτή δήλωση, υπάρχουν τέσσερις λέξεις κλειδιά, που ένας ψυχολόγος δεν θα δυσκολευόταν να τις εντάξει σε κάποιον ψυχισμό. Είναι τα ζεύγη των λέξεων «κατάκτηση-ανώτερος» και «Δύση-Ισλάμ». Όσο για τον Πολιτισμό, που πλαισιώνει τα δυο ζεύγη, εμφανίζεται ούτε λίγο ούτε πολύ σαν ανώτερο προνόμιο της Δύσης.
Όπως τέθηκε- με συναίσθηση βέβαια- το θέμα, μας θυμίζει κάποιες διακρίσεις τύπου «ανώτερων» και «κατώτερων» φυλών που, καλώς κατά τη φαινόμενη άποψη του Ιταλού Πρωθυπουργού, προσπάθησαν να κατακτήσουν με οποιονδήποτε τρόπο οι μεν τις δε. Και βγαίνει έτσι αβίαστα το δόγμα ενός ευτυχώς ανθρώπου, δυστυχώς όμως Πρωθυπουργού μιας χώρας. «Οι δυτικοί υπεράνω όλων», που θυμίζει γνωστές τραγικές εποχές.
Βέβαια, ο κ. Μπερλουσκόνι έμεινε μόνος του και «αδειάστηκε» γρήγορα από πιο σοβαρούς και συνετούς ανθρώπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που το πνεύμα τους είναι πιο καθαρό και το βλέμμα τους πιο σφαιρικό.
Το να μιλήσεις για χιλιετίες Πολιτισμών, για κοινή συνεισφορά όλων των ανθρώπων, για άτυχους ή δυστυχείς που θα ήθελαν αλλά δεν απόκτησαν τη δυνατότητα να συνεισφέρουν, για χρονικές ή άλλες εναλλαγές προσφοράς μέσα στους αιώνες σχετικές με το βαθμό και το είδος της συνεισφοράς καθενός, για αναπόφευκτες διακοπές και απουσίες, θα ήταν ανώφελο. Γιατί αυτά, για ανθρώπους τουλάχιστο με αληθινή παιδεία και ανοιχτό ορίζοντα, είναι αυτονόητα και κοινός τόπος.
Στον παγκόσμιο χάρτη των Πολιτισμών δεν μπορείς, δεν έχεις το δικαίωμα και δεν πρέπει να εξαφανίσεις ή να μειώσεις- ούτε "πόντο"- τη συνεισφορά κανενός Λαού. Η Ανθρωπότητα είναι πολυπολιτισμική και τέτοια πρέπει, με σεβασμό από όλους και προς όλους, να παραμείνει. Οι ατυχείς ή ολέθριες στιγμές της, είχαν συχνά σαν αφετηρία τον κομπασμό και τη στείρα έπαρση, που δεν πρέπει να παρασύρουν κανέναν. Το Παγκόσμιο, πλέον, χωριό είναι όμορφο να κρατήσει και να φροντίζει με αγάπη και ειρήνη τις αναντικατάστατες πολιτιστικές γειτονιές του.( Γ.Τ. )
