Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Η ροπή προς την Ανθρωπότητα, ΔΙΑΝΟΗΣΗ

Η "Ανθρωπιά" μέσα στον άνθρωπο είναι λοιπόν η μεγάλη δυνατότητα το είδος άνθρωπος να ξεπεράσει τον εαυτό του, να μη μείνει μόνο ένα καθαυτό, παρά να γίνει ένα δι' αυτό με ένα κοινό βίωμα και μια κοινή συνείδηση του εαυτού της μέσα στον καθένα ξεχωριστά τινάζοντας στον αέρα κάθε σύνορο...Χωρίς ουτοπική προεικασία, χωρίς να "προπετά" ως όνειρο του εαυτού της, δεν μπορεί να υπάρχει ανθρωπότητα. Και αυτή η ουτοπική προεικασία αντλεί τη δύναμή της από την πηγή της παραγωγικής ανάμνησης, από τους μύθους του ανθρώπινου γένους, από τη φαντασία.
Η ροπή αυτή προς ανθρωπότητα,...χρειάζεται το όραμα μιας μελλοντικής ανώτερης ενότητας, όπου η αντίφαση ομάδας και προσωπικότητας δε θα έχει αρθεί οριστικά, αλλά θα αναπαράγεται με αυξανόμενη δημιουργική ένταση και πλησμονή σε όλο και ανώτερη βαθμίδα.
Χωρίς το όραμα του μέλλοντος των προφητών, των ποιητών, των καλλιτεχνών το είδος άνθρωπος δε θα γίνει ποτέ ανθρωπότητα. Και αυτό το όραμα του μέλλοντος ανεβάζει το είδος άνθρωπος, που είναι μια πραγματικότητα "πέραν του καλού και του κακού", και το κάνει κάτι ποιοτικά καινούριο, επομένως όχι μόνο "συνύπαρξη" κρατών, εθνών, πολιτισμών, παρά προσέγγιση σε μια κατάσταση ελευθερίας, ισότητας, αδελφοσύνης. Το γεγονός πως πάνω από κάστες και τάξεις, πάνω από τάξεις και έθνη, αυτό το όραμα όλο και ξανά το ονειρεύονταν οι άνθρωποι, οφείλεται στην ανάμνηση πως κάποτε υπήρξε μια τέτοια κατάσταση, ένας χρυσός αιώνας, ένας χαμένος παράδεισος. Σ' αυτό το κάποτε προβάλλει ο άνθρωπος που με τον ιδρώτα του προσώπου του βγάζει το ψωμί του, ο ταπεινομένος και καταφρονεμένος, ο αδικημένος και καταπιεζόμενος στον πόθο του για ελευθερία, ισότητα και αδελφοσύνη, και από το κάποτε αυτό αντλεί την ελπίδα πως θα ξανάρθει εκείνο το κάποτε, η εμπιστοσύνη πως όλα τα κακά είναι μόνο προσωπείο που κρύβει το πρόσωπο, την "ουσία", την "ανθρωπιά" του ανθρώπου. Μ' αυτήν την ελπίδα έχει κλείσει συμμαχία η τέχνη - συμμαχία που συχνά σπάζει, μα όλο και ανανεώνεται. 

Έρνστ Φίσερ